Sırasıyla dansöz, futbolcu, Duman’a rakip bir girlband’in karizmatik vokalisti ve Radikal 2’de kültür-sanat yazarı olmak isteyen çocukluğumu karşıma alıp “Bir gün sanat ve s*çmak arasında kalırsan ikincisini seç!” desem kafası çok karışırdı eminim. Ben de pedagoji yoksunu bir yetişkin olarak bu şaşkınlığı fırsat bilir, ona deklanşöre bastıkça Mekke ve Medine yerine 31 yaşındaki halini gösteren bir oyuncak hediye ederdim. Bak derdim, bak bu senin yetişkinliğin. Sırf gönül rahatlığıyla sanatçı kaprisi yapabilmek için tutturduğun yolda, tren tuvaletindesin. Yapayalnızsın. Kabızsın. Üretmezsem ölürüm hastalığına yakalandığın için de hiçbir yere temas etmeden dengede kalmaya çalışarak bu yazıyı not alıyorsun.
Sırayla oyuncağı paslaşır halime, haline, halimize bakardık. Sonra onu AVM’ye Mekdanıs yemeye götürürdüm. O beni Mekdanıs ısmarlayabildiğim için zengin zannederdi. Hiç çaktırmazdım. Hatta iyice ikna olsun diye dondurma da yiyelim mi derdim. Aynı kişi olduğumuz için aynı dondurmayı severdik, ondan alırdım. Hala şu top havuzunda oynayan çocukların tam bir mal olduğunu düşünüyor musun der gibi bakardı bana. Hazır konusuaçılmışken, dökülürdüm:
Birazdan bahsedeceğim şeyler alakasız gibi gelebilir kulağa ama dinle beni. Hani Ahmet Mete Işıkara’nın Türkiye’nin en seksi erkeği seçildiğini öğrendiğin magazin programı vardı ya. Çok heyecanlanıp merak etmiştin bu eğlenceli işi yapanların mesleği ne diye. Hah işte, aynı merakı yıllar sonra “Tante Rosa at cambazı olamadı.” cümlesinde bulacaksın. Tuhaf ama böyle. Sen ve çağdaşların, ince ruhlu olmayı erdem saydığınızdan, yağan yağmuru esen rüzgarı kişisel aldığınızdan, bir de main character syndrome denen illete tutulduğunuzdan yarım kalmış bu macerayı gereğinden fazla benimseyip kendi hikayelerinizde tamama erdirmek isteyeceksiniz at cambazlığını. Çok sonra anlayacaksın, bunların hepsi oyun arayışı.
Hiç tasalanma ama, bir gün o sirklerden birine gideceksin. Hem de at cambazı olarak. Aradaki dersaneler, polinomlar falan onlar toplum gereği. Toplum ne henüz bilmiyorsun ama şöyle anlatayım. O top havuzundaki gerizekalıların büyümüş haline toplum deniyor. Çok büyük bir top havuzu gibi düşün. Suratlara sakal, ağızlara fikir, bir de kibir ekle. Oyunların büyüsüne kapılırsan hatırla. Sanatçının, cambazın, aylağın birtakım ihtiyaçları vardır. Yemek, barınmak, bira ısmarlayan hali vakti yerinde arkadaşlar ve tüm bu döngü devam edebilsin diye düzenli olarak dışkılamak. Evet dışkılamak, sakın ola es geçme bunu.
Sonunda ait olduğum yerdeyim dediğinde, o uğruna maaşlı işleri bıraktığın his içini gıdıkladığında aklına ben geleyim. İki dakika soluklan, civarda bir ikinci tuvalet var mı diye kontrol et. Çünkü gün gelecek çok uzun bir yolculuk sonrasında sanatçı dostlarının tam da o an tuvaleti boyasası tuttuğu için… Evet. Onların sanatı ve senin kakan aynı anda gelmiş olacak. Nihayet tuvaletteki sanat bitip de sıra senin sanatına geldiğinde ise içindeki fırtınalar durulacak. Hep böyle olur. Bu kurala alışsan iyi olur.
Demem o ki, bir daha hayal kurarken plana ilk tuvaleti kondur güzel çocuğum, gerisi bir şekilde hallolur. Eğer yeterince uzun bir süre tren tuvaletinin girdabına bakarsan o da sana bakmaya başlar, o girdaptan sen çıkarsın böyle bir yazı çıkar. Yazının nerede yayınlanacağını söylemiyorum, orası da sürpriz olsun. Radikal 2 değil ama, o kapandı.
Böyle derdim ona.
Oyunlar
